Dit verhaal is geschreven door Nicolline van der Spek | Freelance schrijver | Inzetbaar voor: online copy * jaarverslagen * reizen/travel * interviews * achtergrondverhalen * SEO * commercieel * redactioneel * nieuwsbrieven – contact?
Derde prijs Spaanse Persprijs 2013
BARCELONA! in 8 Metrostops
Natuurlijk kun je via GPS op je iPhone alle stegen van Barcelona vinden. Maar is het niet veel leuker om gewoon in de metro te stappen, het onbekende tegemoet! Op het spoor: REIZEN Magazine Cityexpert Nicolline van der Spek en fotografe Layla Aerts. Próxima Estació: verrassend Barcelona.
Messi en pensionado’s op Plaça Eivissa
Maandagochtend in Barcelona. De dag ligt jong en onbeschreven voor ons. Vanuit metrostation Horta staan we meteen op Plaça Eivissa. Geen toerist te zien, wel een aantal voetballende kinderen in Messi-shirt. Het publiek bestaat voornamelijk uit pensionado’s, die zich hebben genesteld op bankjes in de schaduw van platanen, inclusief een tierende zwerver met eeltige tenen. De zwerver is gelukkig onverstaanbaar, omdat er net een vrachtwagen van Estrella wordt gelost. De rode kratten worden op een steekwagentje het plein over gerold richting het terras waar ik boven een schrijfblok mijn tweede café con leche nuttig, terwijl de fotografe (blond) een oud dametje fotografeert en door het oude dametje guapa wordt genoemd (mooi meisje). Messi scoort tegen een boom, de oudjes klappen, terwijl de rolluiken van de ijssalon tegenover me langzaam opengaan.
Metrostation Horta ligt aan lijn 5
2. Verdwaald in Parc del Laberint d’Horta
Terug in de onderwereld van Barcelona stappen we over op de groene lijn. Onze bestemming? Metrostation Mundet. Achter de campus en het nabijgelegen Vélodrome (de wielerbaan die speciaal voor de Olympische spelen van 1992 is gebouwd) bevindt zich Parc del Laberint d’Horta. Niet gratis (€ 2,30) zoals Parc Güell, maar zonder drommen mensen. Slechts een handjevol toeristen tel ik. Het park is voor de Barcelonezen zelf, die hier op zondag naartoe komen. Je vindt er een aantal prachtige neoklassieke monumentale gebouwen in pasteltinten en gelukkig zijn er genoeg schaduwrijke plekjes in het bos, waar je via kronkelige paadjes naar een beekje wordt gelokt met libellen en waterschildpadjes. De grootste trekpleister van het park? Het doolhof dat ooit gebruikt is als decor in de film Het Parfum, die hier in 2006 is opgenomen. Appeltje-eitje, denk je. Mooi niet. Waren er geen tuinmannen aan het werk geweest die me de weg wezen, dan liep ik nú nog rond tussen de 700 meter keurig geschoren coniferen.
Metrostation Mundet ligt aan lijn 11
3. Sarrià: Barcelona op stand
Het openbaar vervoer in de Catalaanse hoofdstad heeft een geïntegreerd kaartsysteem. Je kunt hetzelfde kaartje gebruiken voor de metro uitgevoerd door TMB als door FGC. Dat is handig, want naar onze volgende bestemming rijdt alleen de metro van FGC. We delen de wagon met een klas vrolijke schoolkinderen en een oude dame die zich achter haar waaier en snor knikkebollend het centrum van de stad laat uitrijden. Haar bestemming is uiteindelijk ook de onze: Sarrià, de rijkste wijk van Barcelona met een juweel van een klooster uit 1326, Prebalbes genaamd. Maar voordat we dit klooster gaan bewonderen, moet er eerst gewinkeld worden. Dringend.
Ik loop de belangrijkste winkelstraat in (Major de Sarrìa) en zie vanuit mijn ooghoeken hoe een jongetje van een jaar of tien in het voorbijgaan de ‘n’ wegveegt op een schoolbord dat buiten op de stoep staat van ‘Punta Smile’ , een broodjeszaak. Nu staat er ‘Puta Smile’. Ik vermoed dat dit de running gag is onder schoolgaand Sarrià en moet erom lachen, wetende wat ‘puta’ betekent in het Spaans.
Vlakbij, onder de terracotta gevels en luifels van Plaça del Consell de la Vila, wordt chic geluncht door zakenmannen. En daar doen zakenmannen in Spanje lang over. Nadat ik de hoofdstraat al drie keer op en neer gelopen ben en alle winkels van Sarrià twee keer ben binnengegaan (must-do is de ultra-hippe ijssalon op nummer 75: Tomo II) zitten de heren er nóg, wat me eraan doet herinneren dat ook wij eens verder moeten.
13.00 uur kloppen fotografe Layla en ik aan bij het klooster. Twee novicen op teenslippers.
Het duurt even voordat het luikje opengaat en we oog in oog staan met een non die het postuur heeft van Paul de Leeuw en de brillenglazen van Freek de Jonge.
‘Can I help you?’, vraagt de zwartgekapte non in perfect Engels.
‘Aqui Monestir?‘, vraag ik, en laat haar de kaart zien, wat achteraf een beetje pijnlijk is voor iemand met de brillenglazen van Freek de Jonge.
‘Yes, this is the monastry.’
‘Monestir de Pedralbes?’, vraag ik, terwijl ik op de grond wijs.
‘No, no’, antwoordt de non, die ook nog in het bezit blijkt te zijn van een te groot aangemeten kunstgebit, ‘if you want to visit Pedralbes you have to take the bus.’
Om 14.02 uur staan we voor de kloosterpoort. Twee minuten te laat. Het prachtige middeleeuwse klooster sluit voor onze neus, waar ik zo graag had willen ontsnappen aan de hectiek van de stad. We vinden troost in chocola en doen ons te goed aan de cacao-juweeltjes van de Chocolat Factory (Major de Sarrìa 55). Helaas hebben we niet langer de tijd, anders hadden we de hele dag in Sarrìa gebleven en gedineerd in dezelfde straat. In Bar Tomàs (Major de Sarrìa 49) maken ze de beste patata bravas van Barca, heb ik mij laten vertellen. Een adresje om te onthouden!
Metrostation Sarrià ligt aan lijn FGC
4. Druipsteenkerk van Gaudì
Om toch iets van religie mee te krijgen, reizen we naar de ‘Kerk der Armen’. Sagrada Família is tevens een metrostation, dus missen kunnen we hem niet. De laatste keer dat ik er in de rij stond, was in 1993. De Sagrada had toen nog geen dak. Ik hoor de Amerikaanse nog roepen: ‘O my God, there is no inside!’ Een dak is er nu wel en dat lijkt een beetje op de binnenkant van een langgerekte eierdoos, vind ik als ik een poosje naar boven staar, maar je kunt er ook de onderkant van een bladerdak inzien, ondersteund door pilaren, die me aan palmbomen doen denken.
De eerste steen werd gelegd in 1882 en de kerk is nog steeds niet af. Dat zou ook een beetje raar zijn. De ‘Onvoltooide’, zoals Sagrada Família in de volksmond wordt genoemd, hoort in de steigers te staan, zoals de Golden Gate Bridge in laag hangende bewolking. Wel is er de laatste paar jaar flink doorgewerkt, harder dan anders, zo lijkt, wat ongetwijfeld te maken heeft met het pausbezoek van Benedictus XVI, die de ‘druipsteenkerk’ op 7 november 2010 inwijdde als basiliek.
Metrostation Sagrada Família ligt aan lijn 2
5. Sok van ijzerdraad in Eixample
De volgende dag begint bij metrostation Girona. Een uiterst lucratieve beslissing. In die zin dat hier bekend en minder bekend Barcelona op kruipafstand van elkaar verwijderd liggen. We zijn in 19de-eeuwse wijk Eixample. Antoni Gaudí’s Casa Battló en zijn ‘Steengroeve’ (La Pedrera) liggen om de hoek. Verleidelijk dichtbij, maar wij lopen bewust de andere kant op en worden al snel beloond met het oudste café van Eixample, Café del Centre uit 1873, in Carrer de Girona. Het café is altijd in handen van dezelfde familie gebleven en gelukkig niet ten prooi gevallen aan de bekende designkoorts waar Barcelona in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw nogal onder te lijden heeft gehad. Het café oogt als een mooi oud geworden dame met schorre stem, aan wier slordig gestifte lippen je wilt hangen, 139 jaar oud, delightfully dusty, en vol verhalen.
Een andere verborgen schat in de buurt is Passatge de Permanyer, een smal straatje dat het strakke schaakbordpatroon van Eixample doorkruist. Er staan aan weerszijde zoetgekleurde huizen met tuintjes die herinneren aan Notting Hill, uitgezonderd de citroenen die hier aan de bomen groeien, en eetbaar blijken! Als je het straatje uitloopt zul je merken dat het drukker en drukker wordt. Casa Battló nadert. Wie geen zin heeft in wachtrijen doet er verstandig aan nog een stukje door te lopen voor een ander museum, dat van Antoni Tàpies. In 1990 kreeg deze belangrijkste moderne kunstenaar van Catalonië zijn eigen museum aan Carrer d’Aragó. Het gebouw herbergt de grootste Tàpiescollecties ter wereld met op het dakterras Tàpies’ beroemde sok van ijzerdraad.
Metrostation Girona ligt aan lijn 4
6. De bellenblazer van Barri Gòtic
We gaan dieper Barcelona in, komen bij metrostation Liceu bovengronds op de Ramblas en kuieren meteen Barri Gòtic in, het gotische oude hart van de stad. Ansichtkaartentoppers in de wijk zijn de middeleeuwse kathedraal La Seu en Mercat de la Boqueria – ‘de buik van Barcelona’ – waar meer dan 30.000 verschillende soorten eten worden verkocht, van stapels kazen tot knapperige kevers.
Achter La Seu staat een bellenblazer die bellen blaast ter grootte van twee volwassen mannen. Kleine bellen vliegen weg en lokken me via een donker steegje naar een pleintje dat onmiddellijk betovert: Plaça de Sant Felip Neri, Gaudí’s lievelingsplein. In de tijd dat hij aan de Sagrada Família (1883-1926) bouwde, passeerde Gaudí het plaça dagelijks op zijn avondwandeling. Veel moeite kost het me niet om de ‘Dante van de Architectuur’ er te zien lopen. Er is hier in de afgelopen honderd jaar namelijk hoegenaamd niets veranderd. Er zijn geen winkels, geen goochelaars, geen bellenblazers en ook geen volle terrassen. Je vindt er slechts een paar bomen geworteld in oud plaveisel. Kinderstemmen domineren het plein, dat verscholen ligt in de schaduw van de kathedraal. Uren zoet.
Metrostation Liceu ligt aan lijn 11
7. Revival van El Raval
Aan het einde van de dag rijden we in de spelonken van de stad naar de drukste aller metrostations, die van Cataluyna, waar je kunt overstappen op de lijnen 3, 6 en 7. Bovengekomen laten we La Rambla voor wat het is. We hebben een ander doel: de gesaneerde hoerenbuurt El Raval. De winkels zijn nog maar een paar uur open, dus moeten we opschieten, want winkelen in Raval is een must-do. De multi-culti wijk barst bijna letterlijk uit zijn voegen van de hippe vintagewinkeltjes. Wat Raval extra aantrekkelijk maakt is het MACBA (het Museu d’Art Contemporani), dat hier ooit als ‘cruiseschip’ is binnengevaren om de bij de zeelui populaire wijk een ander aanzien te geven. Rond het maagdelijk witte museum verzamelt zich elke namiddag een select groepje skate board punk rockers. De zelf aangemeten sterrenstatus belet hen niet zich te laten fotograferen, al valt het sommigen zwaar nog altijd niet te zijn ontdekt door MTV.
In El Raval bevinden zich ook de vier oudste kroegen van Barcelona, waaronder Bar Marsella in Sant Pau, waar sinds 1820 absint wordt geschonken. De kroeg is een beauty, compleet met mozaïeken vloer, verweerde spiegels en kroonluchters die bijna bezwijken onder 192 jaren stof. Er wordt nog altijd absint geschonken, en dat hakt erin. Ook bij mijn buurman, een Amerikaanse backpacker van 27, die hier is om zijn grote held Hemingway achterna te reizen. Hemingway zou hier Salvador Dalí hebben ontmoet, laat ik mij vertellen door de aspirant-schrijver, wiens boek helaas nog niet gepubliceerd is. Ook niet geschreven, vermoed ik, maar aan romantiek geen gebrek. Na zijn derde absint en zevende biertje moet hij gaan. Wij blijven nog even.
Metrostation Catalunya ligt aan de lijn 1, 3 en 5
8. Zonnebrillen op Barceloneta
Lang verhaal kort: de volgende dag rest ons niets anders dan gewapend met paracetamol de metro naar Barceloneta te nemen om op het strand van deze oude visserswijk onze roes uit te slapen. De stad mag dan jaren met zijn rug naar de zee hebben geleefd, sinds de Olympische Spelen van 1992 (dit jaar trouwens precies 20 jaar geleden) boulevard & haven een boost hebben gegeven is het strand van Barca the place to be. In mijn geval zeker. Na drie keer een Vietnamese voetmassage te hebben afgeslagen lukt het me zelfs om in slaap te vallen, tot ik word gewekt door een grote wolk die plotseling voor de zon schuift. Afdeling Ghana. Of ik misschien een zonnebril wil kopen. Saillant detail: ik heb al een zonnebril op. Maar heb ik ook al een rode? Ook dat nog, de zonnebrillen in Barcelona zijn minstens zo kleurrijk als haar metrolijnen. Ze zijn er in het paars, groen, blauw, geel en rood.
Metrostation Barceloneta ligt aan de lijnen 4 en 5
REIZEN Magazine, ANWB