Maandagmiddag in Holysloot. We lopen een deel van de Goudriaanroute. Uitdam is onze eindbestemming, waar – zo gonst het rond – Katja Schuurman woont. Katja in een blauwe overall op de dijk. Dat we regelmatig tot onze kuiten in de klei staan, dondert niet. Die blauwe overall – getailleerd en met de bovenste drie knoopjes open.
Dan. Water!
Heel veel water zelfs. Het Barnegat.
‘Misschien weten ze bij die boerderij hoe we verder kunnen’, opper ik.
De boer staat tussen zijn schapen in een verdronken stuk land. De boer zwaait niet. Hij klemt één van zijn schapen tegen zijn onderbenen en knipt de hoeven van het beest, dat tot mijn verbazing doodstil blijft liggen.
‘Als ze in onmacht leggen, kunnen ze niks meer’, vertelt de boer. Dat weet toch iedereen. Als een schaap op zijn rug ligt, kan hij niets meer. Dan leggen ze in onmacht. Hij vertelt ons ook dat zijn erf doodloopt. We moeten terug. Helemaal naar Holysloot en bij een groen hekje het padland op. Er staat een bordje. Hebben we dat niet gezien? Het heeft een beetje een verminkte tekst, zegt de boer, maar het staat er echt. Verder lopen heeft in ieder geval geen zin. Of we moeten willen zwemmen, buldert hij, het Barnegat over.
Lang verhaal kort. Het huis van Katja hebben we nooit bereikt. Wel zagen we in de verte een roze scooter rijden. Je begrijpt… dat was ze. Al had ze geen blauwe overall aan.