‘Wat reageer je raar’, zei mijn zoon op een dag tegen me. Hij merkte dat ik helemaal niet luisterde toen hij een verhaal zat te vertellen. Ik was in die tijd heel erg depressief. Bij alles dacht ik: het zal wel. Ik vind het nu onvoorstelbaar, maar zelfs voor de verhalen van mijn zoon kon ik geen belangstelling opbrengen. Ik zat in mijn eigen wereld. Ik deed niets en wilde niets. Het enige wat ik deed was een beetje suf op de bank voor me uit staren. Ik ben zelfs een poos opgenomen geweest.’ Het verhaal van Adrienne Garber (66).
Inmiddels gaat het heel goed met Adrienne. Ze overweegt zelfs om andere mensen te helpen met een depressie door vrijwilliger te worden bij De Regenboog Groep in Amsterdam. De Regenboog Groep zet zich al meer dan 20 jaar in voor mensen met psychiatrische problemen. Dat doen ze door het tot stand brengen van maatjescontact tussen een vrijwilliger en een deelnemer. Adrienne kan veel betekenen. Ze weet hoe zwart het kan zijn, maar ze weet ook dat de zon weer gaat schijnen. Wanhoop niet, is haar boodschap. Het gaat over.
‘Toen ik uit de instelling kwam, kreeg ik zelf een maatje van De Regenboog Groep. Saskia heette ze, een schat van een meid. Ze deed haar werk zo goed. Ze ging geen ellenlange verhalen vertellen, maar gewoon een kopje thee zetten. Zo lekker als iemand dat voor je doet: een kopje thee zetten. Ze ging heel subtiel te werk. Dat was haar kracht. Dan zei ze: misschien is het een idee om deze week je kamer op te ruimen. Zonder enige druk, zette ze me aan het werk. Heel effectief, want het opruimen gaf afleiding – én rust.
30 kilo afgevallen
Voorheen was ik juist altijd heel onrustig. Waarschijnlijk kwam dat ook door alle rotzooi die ik in mijn mond stopte: kaas, vlees, snoep. Ik woog iets van 100 kilo. Inmiddels ben ik dertig kilo afgevallen. Ik doe sinds twee jaar aan dry fasting en eet en drink na zes uur ‘s avonds niets meer tot de volgende dag twee uur. Ook eet ik al vier jaar geen dierlijke producten meer: geen vlees, geen vis, geen vet, geen kaas. Als ik wil snoepen eet ik dadels of zo nu en dan een klein stukje pure chocola van 80%. Ik heb het allemaal zelf uitgedokterd op internet. Ik zocht in eerste instantie een oplossing voor mijn diabetes, maar door veganistisch te eten ben ik niet alleen van mijn suiker af, ik heb ook geen astma meer en ben nooit meer depressief. Zelfs een beetje neerslachtig, wat iedereen bij tijd en wijle is, ben ik nooit meer. Als mijn zoon nu met een verhaal thuis komt, zit ik op het puntje van de bank. ‘Goh ja, zeg ik dan: vertel eens.’ Ik sta weer midden in de wereld. De kranten lik ik af. Ik heb echt goede zin en ga overal op af.
‘Ik zeg altijd tegen mensen die depressief zijn: verg niet zoveel van jezelf. Laat het gewoon gebeuren.’
Ditjes en datjes
Door mijn levensenergie die ik uitstraal, trek ik allerlei mensen aan, heb ik gemerkt, mannen én vrouwen. Ze komen bij me staan en willen weten hoe ik leef en wat ik doe. Als je dik bent, denken mensen dat je niet veel te vertellen hebt. Ben je daarbij ook nog eens depressief, wat ik lange tijd was, dan gaan mensen helemaal met een grote boog om je heen. Met depressiviteit kunnen mensen niets. De grap is: je hoeft er ook niets mee. Er gewoon zijn is al genoeg. De grootste fout die je kan maken is te veel eisen van iemand die depressief is of je eigen patroon opleggen. Je hoeft ook niet meteen met allerlei oplossingen te komen. Liever niet zelfs. Beter is om over dagelijkse dingen te praten, ditjes en datjes. Een muziekje aanzetten, koffie maken. Hoe meer je vergt van depressieve mensen, hoe meer je de grip verliest. Niemand zit te wachten op dooddoeners als niet aan toegeven hoor! Ik zeg altijd tegen mensen die depressief zijn: verg niet zoveel van jezelf. Laat het gewoon gebeuren. Mensen die depressief zijn leggen de lat voor zichzelf extreem hoog. Ze zien om zich heen dat iedereen gelukkig en succesvol is en eisen dat ook voor zichzelf. Ze zijn bijna nog strenger voor zichzelf dan de strengst denkbare baas. Maar je bent ziek. Dus eis niet zoveel van jezelf. Wanhoop niet, het gaat over, maar gun het tijd. Dus ook wat Blue Monday betreft, die vreselijke dag in januari, zou ik willen zeggen: lekker laten gaan. Het wordt vanzelf dinsdag.’
Interview: Nicolline van der Spek; fotografie: Merlijn Michon.