Dit interview is geschreven door Nicolline van der Spek | Freelance schrijver | Inzetbaar voor: online copy * jaarverslagen * reizen/travel * interviews * achtergrondverhalen * SEO * commercieel * redactioneel * nieuwsbrieven –  contact?

home

DE TOEGEWIJDE RALPH FIENNES

Hij had de hoofdrol in The English Patient, heeft misschien wel de mooiste stem van Hollywood en is twee keer genomineerd voor een Oscar. Toch is de Brit nauwelijks bekend bij het grote publiek. Daar komt snel verandering in, want met maar liefst zeven nieuwe films, waaronder The Constant Gardener, kan straks niemand meer om hem heen. “Ik had twee jaar geen films gemaakt, dus was erg hongerig”. Een exclusief interview met Ralph Fiennes.

Voor de entree van het nostalgische Dorchester Hotel in Londen staat een intimiderende Ferrari met Arabisch kenteken. Binnen – in room 111 – spreek ik een man die bekent nog altijd met de metro te reizen. Zelfs na de bloedige aanslagen van juli. Maar liever fietst hij door Londen. Duidelijk. Fiennes doet niet aan sterallures. Hij is eerder een beetje verlegen. In ieder geval is hij opvallend bescheiden voor iemand met zijn staat van dienst. Ralph Fiennes (spreek uit: Raif Fines) is tot twee keer toe genomineerd voor een Oscar, o.a. voor zijn angstaanjagende rol in Spielbergs Schindler’s List (1993). Een verwarrende tijd, herinnert Fiennes zich. Mede omdat zijn moeder – de schrijfster Jennifer Lash – op dat moment net was overleden aan kanker. Anno 2005 is de 42-jarige acteur een van de meest gerenommeerde toneelspelers van Engeland. Maar bekender is hij van het witte doek. Hij had de hoofdrol in de hype van 1996, The English Patient, speelde in Robert Redfords Quiz Show en acteerde naast Julianne Moore (The End of the Affair) en Cate Blanchett (Oscar and Lucinda). Geen kleine namen. Daarnaast timmert Fiennes’ familie flink aan de weg. Eén zus regisseert, zijn andere produceert en – Joseph – zijn jongere broertje – kennen we van de film Shakespeare in Love met Gwyneth Paltrow.

Ik kan me dan ook niet voorstellen dat een celebrity van dit formaat ongemerkt door Londen kan fietsen.

“Een grote zonnebril?” lacht de ster in kwestie. “Nee, hoor, niet nodig. Ik kan me nog altijd door de stad begeven. Natuurlijk word ik wel eens herkend, maar in Londen valt niemand je lastig. Een groot verschil met Amerika. Daar ben je als acteur veel meer onderdeel van een mediacircus. De bladen bombarderen je meteen tot filmster – of je nu wilt of niet. Maar het hangt er natuurlijk ook vanaf in wat voor soort films je speelt. Als je voortdurend in grote films speelt, sta je in het middelpunt van de belangstelling. Speel je in onbekendere films, dan vervaagt de aandacht vanzelf.”

Mister Evil

De luxe van de luwte kan Ralph Fiennes voorlopig vergeten, want dit najaar komen zeven films met hem uit, waaronder Harry Potter and the Goblet of Fire. Over een mediacircus gesproken.

“Het is inderdaad een grote film, maar ik heb maar één scène. Op het laatst van de film speel ik ‘Mister Evil’. [Lord Voldermort, red.].

Fiennes wordt wel vaker gecast als ‘bad guy’. Iets wat je je nauwelijks kunt voorstellen als je tegenover hem zit. Ralph is de oudste van zes kinderen en komt uit een gezin waar veel over kunst en literatuur werd gepraat. Zijn moeder schreef romans en ook haar oudste zoon kiest zijn woorden met zorg. Een ingetogen man, die tegelijkertijd een ontwapenende charme bezit. Zeker als hij je een wedervraag stelt – over de liefde nog wel – en hij je net iets te lang aankijkt met zijn grijsgroene ogen. De twee hoofdrolspelers in zijn laatste film zijn twee totaal verschillende types. Justin (Fiennes) is beheerst, Tessa (Rachel Weisz) is spontaan en impulsief. Ze worden verliefd op elkaar, wat de vraag uitlokt of Fiennes in werkelijkheid ook gelooft in ‘the opposites attract’. Hij wel, maar ik? Geloof ìk erin? Even ben ik ontregeld. Deze vraag wordt me niet dagelijks gesteld en al helemaal niet door een van de knapste mannen van dit moment. Nogmaals, niets associeert met de creeps die Ralph tijdens zijn carrière gestalte heeft gegeven. De sadistische nazicommandant Amon Goeth in Schindler’s List, of nog erger: de kannibalistische serial killer in Red Dragon. Ook eng: de schizofreen in Spider, Lord Voldemort in Potter en de godsdienstwaanzinnige Brand in Ibsen’s gelijknamige toneelstuk. Wat heeft hij toch met dit soort rollen?

“A good baddy op zijn tijd is best lekker om te doen”, bekent de acteur en trekt daarbij een gezicht dat hooguit een kind van twee angst aanjaagt. Dan serieus: “Het is niet zo dat mijn voorkeur uitgaat naar slechteriken, zoals ik ook geen voorliefde heb voor ‘getormenteerde zielen’, wat vaak over mij gezegd wordt; Ik speel mensen.”

Integer

Waarom zien we hem zo weinig in komische rollen, wil ik weten. “Omdat ik daar niet goed in ben”, antwoordt Fiennes eerlijk. Ik zou het dolgraag willen doen als ik kan werken met een regisseur die me voldoende zelfvertrouwen geeft. Maid in Manhattan (met Jennifer Lopez, red.) paste niet echt bij me. Iemand zei achteraf dat het meer een rol was geweest voor Hugh Grant, maar Hugh Grant zou die rol niet eens hebben aangenomen, omdat hij niet goed genoeg was. The Avengers? Fiennes maakt een wegwerpgebaar alsof hij niet meer aan de campy remake van de Wrekers herinnerd wil worden, waarvoor hij tot overmaat van ramp ook nog een Razzie ontving voor slechtste mannelijke hoofdrol. “Ze zeggen dat comedy het allermoeilijkste is voor acteurs om te doen en ik denk dat het zo is.”

In serieuze films is hij duidelijk meer op zijn plek. Zo ook in The Constant Gardener. De verfilming van John le Carré’s gelijknamige politieke thriller over de uitwassen van de farmaceutische industrie, is geregisseerd door de maker van City of God, de veelgeprezen Braziliaan Fernando Meirelles en laat weer een knap staaltje acteerwerk zien van Fiennes. Hij speelt de Britse diplomaat Justin Quayle die diep ontgoocheld een zoektocht onderneemt naar de moordenaars van zijn veel jongere vrouw Tessa.

“Mij trok vooral de rol van Justin”, vertelt Fiennes. “Naar aanleiding van de film krijg ik heel veel vragen over politiek. Het politieke verhaal spreekt me ook aan, zeker, maar niet in die mate als het personage. Natuurlijk moeten de corrupte praktijken van de farmaceutische industrie aan de kaak worden gesteld, maar mij ging het meer om de man die ik speel en de ontwikkeling die hij doormaakt. Het is een verhaal over persoonlijke integriteit en toewijding. Justin is iemand die normaal gesproken de confrontatie vermijdt, maar dit steeds meer aangaat uit liefde voor zijn vermoorde vrouw. Dat groeiproces interesseerde me. En verder vond ik het fantastisch om met Meirelles te werken. Met Rachel (Weisz, zijn 34-jarige tegenspeelster, red.) klikte het ook heel goed. Rachel is een aardig en warm mens en net als Fernando heerlijk om mee te werken. Open, ruimhartig en prettig in de omgang.”

In werkelijkheid is Fiennes’ vriendin 18 jaar ouder. De actrice Francesca Annis (Reckless) speelde zijn moeder in Gertrude in het toneelstuk Hamlet, en maakte in 1997 een einde aan Ralph’s huwelijk met ER-actrice Alex Kingston, wat de low-profile acteur voor één van de weinige keren in zijn carrière tot prooi van de roddelpers maakte. Persoonlijk vind ik het wel voor hem pleiten. Een 18 jaar oudere vriendin. Kom daar maar eens om in Hollywood.

Hongerig

Er pleit meer voor Fiennes. Zijn filmkeuze getuigt van goede smaak, op The Avengers na. Hij houdt van goede muziek: Ella Fitzgerald, Billie Holiday en Lou Reed. En hij schildert. Aanvankelijk zat hij zelfs op de kunstacademie (The Chelsea College of Art & Design). Aanleiding om hem een boek van een groot Nederlands schilder cadeau te doen: Piet Mondriaan, mijn persoonlijke favoriet. Fiennes is oprecht blij met mijn geste, en al snel gaat het gesprek over schilderen. “Ik betreur het dat ik niet meer schilder, maar ik moet een keuze maken. Als ik schilder, wil ik er helemaal in kunnen opgaan en niets anders aan mijn hoofd hebben. Dat gaat niet, want mijn tijd gaat volledig op aan het maken van films. Op de kunstacademie kwam ik erachter dat ik acteren leuker vond dan schilderen. Laat ik het anders zeggen, de behoefte om te acteren, wat dat ook mogen zijn, is veel groter dan de behoefte om te schilderen.”

En aan films geen gebrek. Er komen dit jaar zeven films uit.

Fiennes: “Ja, veel te veel. ‘The Constant Gardener, The White Countess, The Cumscrubber, Chromophobia, Harry Potter, Land of the Blind, Wallace & Gromit.”

Een overkill aan Ralph Fiennes! floep ik eruit.

“Ja”, lacht de acteur, “‘Overexposure’. Groot probleem. Krijg je dat mensen roepen: weg met die man. We zijn hem zat!”

Dan weer serieus, “Ik had twee jaar geen films gemaakt, dus was erg hongerig. Wat er speelde was dat sommige films niet helemaal zeker waren, maar uiteindelijk gingen ze allemaal door.”

Vermoeiend?

“Acteren geeft me juist energie. Zeker als je met goede mensen werkt. Acteurs voeden elkaar. Actie is reactie. Misschien een cliché, maar het is wel zo. Je acteert tenslotte nooit in je eentje. Wat een acteur tot een groot acteur maakt? Geen idee. Wat een onmogelijke vraag. Het is denk ik meer een kwestie van smaak. Wat de één een goed acteur vindt, vindt de ander slaapverwekkend. Ik heb mezelf bijvoorbeeld wel eens teruggezien en ik behoorlijk gegeneerd was. Nee, ik ga je niet vertellen wanneer dat was. Wat ik wel kan zeggen is dat de grootste nachtmerrie voor een acteur is als je niet in je rol zit en het gevoel hebt dat dit je ook niet gaat lukken. Vooral dit laatste – die onmacht – is de grootste nachtmerrie. Is me in het verleden wel eens overkomen, maar gelukkig niet recent.”

Zou je ooit een Oscar willen winnen? Je bent ten slotte al twee keer genomineerd geweest?

“Daar ben ik helemaal niet mee bezig. Als het gebeurt, gebeurt het en is het vast een fantastisch gevoel, maar een Oscar winnen is niet iets dat me drijft.”

Wat zijn dan je ambities? Wil je bijvoorbeeld zelf regisseren?

Fiennes aarzelt, maar gunt me een antwoord. “Op dit moment zijn er een aantal projecten gaande in die richting, meer kan ik er niet over zeggen.”

Tot slot. Wat is het grootste misverstand rond Ralph Fiennes?

“Dat ik afstandelijk zou zijn. Misschien ben ik dat wel, maar ik doe het niet met opzet. Ik voel me vaak ook niet op mijn gemak in dit soort situaties [het geven van interviews, red.] Dan sla ik dicht en schrijven ze dat ik afstandelijk ben.”

Tijdens ons gesprek merk ik weinig van Fiennes’ vermeende afstandelijkheid. Sterker, na afloop van het interview word ik persoonlijk door hem uitgezwaaid. Met dank aan Mondriaan, want in de gang van het beroemde Dorchester hoor ik hem nog tegen zijn persagente zeggen: “Look, what I have got?”

Elegance.