Amsterdam was nog niet zo lang geleden de gay capital of the world. Vandaag de dag durven sommige homostellen niet meer hand in hand over straat. Simone Kukenheim, wethouder Diversiteit, wil dat iedereen zichzelf kan zijn in haar
Amsterdam. Lukt dat anno 2016 nog wel? ‘Vooral transgenders zijn kwetsbaar’.
Gelijk maar de hamvraag: kun je anno 2016 in Amsterdam nog zijn wie je bent?
‘Gelukkig wel, al zijn er zeker ook zorgen op bepaalde gebieden.’
Welke zorgen zijn dat?
‘Wat we zien is dat homo’s en lesbiënnes uit migrantengezinnen moeilijker zichzelf kunnen zijn en moeite hebben om daar open over te zijn. Dit is een constant aandachtspunt voor de gemeente. Er wordt al voorlichting gegeven op scholen, maar hier wordt een extra impuls aangegeven door onder meer training van docenten op het mbo en voorlichting aan ouders.’
Amsterdam was nog niet zo lang geleden de gay capital of the world. Vandaag de dag durven sommige homostellen niet meer hand in hand over straat. Is de Amsterdammer minder tolerant geworden?
‘Ik vind Amsterdam nog steeds de gay capital of the world. Het eerste homohuwelijk ter wereld is nota bene in Amterdam gesloten; dit jaar precies vijftien jaar geleden op 1 april 2001. De Gay Pride is meer dan een flamboyante botenparade. Het is een festival van twee weken, dit jaar met Euro Pride zelfs drie weken: een Europees festival vol dialoog en debat, optredens en heel veel activisme. Dit kan bijna nergens ter wereld anders op deze manier.’
We willen dat Amsterdam een veilige, open en internationaal aantrekkelijke roze stad is
Vorig jaar is er een Roze Agenda opgezet door de gemeente. Dat is toch niet voor niets?
‘Die Roze Agenda is er juist omdat we de gay capital of the world zijn. We willen dat Amsterdam een veilige, open en internationaal aantrekkelijke roze stad is. Dit vinden is niet genoeg. Er is actief beleid nodig om ervoor te zorgen dat Amsterdam ook in de toekomst die open, veilige en aantrekkelijke roze stad blijft. De Roze Agenda bestrijkt verschillende terreinen: sport, onderwijs, jeugd, veiligheid, zorg en welzijn, werk en economie.’
Zeggen dat er geen agressie naar homo’s zou zijn, is naïef.
Als je een speciaal veiligheidsloket met een centraal telefoonnummer voor LHBT-ers opzet waar mensen zich kunnen aanmelden die zich bedreigd voelen, dan moet daar toch een aanleiding voor zijn?
‘Zeggen dat er geen agressie naar homo’s zou zijn, is naïef. Vooral transgenders zijn kwetsbaar, omdat ze op straat heel herkenbaar zijn. Dus is het zaak dat je als gemeente er actief voor zorgt dat mensen zich veilig voelen. Samen met de politie wil de gemeente de aangiftebereidheid onder LHBT-ers stimuleren door de bekendheid en toegankelijkheid van van het politienetwerk ‘Roze in Blauw’ te vergroten.’
Is er überhaupt wel een diversiteitsprobleem in Amsterdam?
‘Er zijn zorgen, maar ik weiger over een probleem te praten. Ik zie diversiteit juist als de kracht van Amsterdam. Amsterdammers komen uit allerlei delen van de wereld. Dat zou je ook als een rijkdom kunnen zien. Wat diversiteit wel met zich meebrengt is dat je begrip moet kunnen opbrengen voor elkaar. We hebben allemaal een eigen geschiedenis. Die geschiedenis maakt wie je bent. Daar put je kracht uit, maar het kan ook tot gevoeligheden leiden. Het zou mooi zijn als iedereen die van de ander kent, zodat je de ander minder snel niet kwetst. We hebben bijvoorbeeld heel veel mensen in deze stad die de afstammelingen zijn van mensen die het slachtoffer zijn van de slavernij. Die geschiedenis heeft een enorme invloed, ook op de kinderen van de kinderen. Als je die achtergrond niet kent, snap je niet dat mensen zich gekwetst voelen op het moment dat er bijvoorbeeld een debat over Zwarte Piet plaatsvindt. We gaan daarom als gemeente meer inzetten op gedeelde geschiedenis en burgerschap. Dat is een van de speerpunten in ons diversiteitsbeleid voor de komende drie jaar. We gaan voorlichting geven op scholen over gedeelde geschiedenis en zullen als gemeente verschillende herdenkingen ondersteunen.’