Ik wandel door het Adamello Brenta Park, Italië: de natuurlijke habitat van de bruine beer. In 1996 leefden in deze regio nog maar vier beren. Dus om de populatie op peil te houden startte de provincie samen met het Italiaanse Wildlife Instituut in 1999 een herintroductieprogramma. Dat had van mij niet gehoeven, maar dit terzijde. Enfin, Slovenië had nog wel wat beren over; negen om precies te zijn. Dat zijn er inmiddels dertig geworden, want beren zitten niet stil. En zeker de beren van Italië niet. Misschien herinner je je Bruno nog, de beer die in 2006 bijna voor een diplomatieke rel zorgde tussen Duitsland en Italië door helemaal naar Beieren te lopen. De Duitse autoriteiten hadden al vroeg besloten het dier te laten doden, maar dat leidde tot grote protesten. Andere boeg. Bruno moest worden gevangen, waarvoor destijds zelfs speciale speurhonden uit Finland werden ingezet. Maar Bruno was iedereen te slim af. Een aanbod van een berentemmer om de bronstige berin Nora in te zetten om Bruno te lokken, stuitte op het probleem dat de beer nog te jong is om voor vrouwelijk charmes te vallen. Intussen liet het dier een bloedig spoor van dode schapen en kippen na.
De kans dat ik daadwerkelijk een beer zal tegenkomen is klein, maar toch. Je moet ‘gewoon’ een stap opzij doen, heb ik wel eens gelezen. De beer niet in de weg lopen. Ook heb ik gehoord dat je je klein moet maken, dus in elkaar moet duiken, want rechtop staan, is een teken van agressie. Voor de duidelijkheid: ik kom alleen een eekhoorn tegen. Pas later komen de verhalen. Ik had het nog niet gehoord? Twee weken geleden…? Van die mountainbiker in de buurt van Spormaggiore die achterna gezeten is door een beer?